| Savoia-Marchetti SM.75 Marsupiale | |
|---|---|
|
Type |
Militair transport-/ Passagiersvliegtuig |
|
Land van herkomst |
Italië |
| Bouwfirma | Savoia Marchetti |
| Ontwerp | Alessandro Marchetti |
| Productie (eerste vlucht / In gebruik / in dienst) | 1937 / 1938 / |
| Gebruiker(s) | |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / spanwijdte / hoogte / vleugeloppervlak) | 21,895 m / 29,693 m / 5,410 m / 118,550 m² |
| Gewicht (leeg / max. startgewicht) | 9480 kg / 14.470 kg |
| Motor(en) | 3 × Alfa Romeo 126 R.C.34 9-cyl luchtgekoelde radiaalmotoren van 560 kW (750 pk) of 3 x Piaggio P.XI R.C.40 14-cyl radiaalmotoren van 740 kW (1000 pk) |
| Prestaties (snelheid / plafond / bereik) | 369 km/u / 6998 m / 2279 km |
| Bewapening | geen |
| Bemanning | 2 |
| Gebouwd | 90 |
| Gebruik (Landen) | Militair: Italië, Hongarije, Duitsland / Civiel: Italië, Hongarije |
De Savoia-Marchetti SM.75 Marsupiale (buideldier) werd ontworpen als reactie op een verzoek om informatie van de Italiaanse luchtvaartmaatschappij Ala Littoria, die op zoek was naar een modern lijn- en vrachtvliegtuig voor de middellange en lange afstand ter vervanging voor haar Savoia-Marchetti SM.73.
Voor de SM.75 ging chef-ontwerper Alessandro Marchetti uit van het basisontwerp van de Savoia-Marchetti SM.73, maar hij introduceerde een intrekbaar onderstel om de luchtweerstand te verminderen. Het vliegtuigcasco van de SM.75 bestond uit een stalen buizenframe met stof en multiplex bekleding, de roer- en stuurvlakken waren met multiplex bedekt. De SM.75bis had een vierkoppige bemanning en bood plaats aan maximaal 25 passagiers. Hij was uitgerust met drie Alfa Romeo 126 RC.34-radiaalmotoren, die elk een vermogen hadden van 559 kW (750 pk) op 3.400 meter hoogte. Zijn korte startlengte van 337 meter en nog kortere landingsafstand van 280 meter betekende dat het vliegtuig geschikt was voor secundaire vliegvelden met korte start- en landingsbanen.
In november 1937 vloog de SM.75 voor het eerst vanaf Novara in Piedmont. Het vliegtuig maakte zijn eerste commerciële vlucht bij Ala Littoria in 1938 en bij LATI in 1939, en deed dienst binnen Europa en op vluchten naar Zuid-Amerika, alsook op de route Rome-Addis Abeba na de invasie van Italië.
Varianten[]
* SM.75bis: Versie met drie Alfa Romeo 126 RC.18-radiaalmotoren, met elk een vermogen van 641 kW (680 pk), 11 gebouwd.
* SM.75 GA (Grande Autonomia/groot bereik): Verbeterde versie van de SM.75 het vliegtuig was uitgevoerd met drie Alfa Romeo 128-radiaalmotoren van 641 kW (861 pk), een krachtige radio en reservebrandstoftanks om het vliegbereik te vergroten tot 7.000 km bij een lading van 1.100 kg. Met een vier- of vijfkoppige bemanning en 200 kg lading kon de SM.75 GA een afstand van 8.005 km overbruggen bij 298 km/h op een hoogte van tussen de 3.500 en 5.000 meter.
* SM.76: In 1939 ontving de Italiaanse luchtvaartmaatschappij LATI haar eerste SM.75. Het vliegtuig werd in 1940 omgedoopt tot SM.76.
* SM.82: De Regia Aeronautica (Italiaanse Koninklijke Luchtmacht) toonde een warme belangstelling voor de SM.75, reden waarom er een militaire versie van werd ontwikkeld. Bij deze militaire versie ontbraken de ramen in de passagierscabine, maar zij was uitgerust met een versterkt paneel om de installatie van een geschutskoepel boven op de romp mogelijk te maken. Het model was uitgerust met drie Alfa Romeo 128 RC.21-radiaalmotoren en had een grotere vrachtcapaciteit dan de SM.75.
* SM.87: Versie van de SM.75 met drijvers. Het vliegtuig, bekend als de SM.87, werd aangedreven door drie Fiat A.80-motoren van elk 746 kW (1000 pk). Het kon een snelheid van 365 km/h halen, had een plafond (maximale vlieghoogte) van 6.250 m en een bereik van 2.200 km en kon een vierkoppige bemanning plus 24 passagiers vervoeren. Er werden er vier van gemaakt.
*SM.90: Versie van de SM.75 uitgerust met krachtiger Alfa Romeo 135 R.C.32-radiaalmotoren van 1.044 kW (1.400 pk) per stuk. Dit model had een langere romp dan de SM.75. Er werd er maar één van gebouwd.
In musea[]
Een Savoia-Marchetti SM.82 is te zien in het Museo Storico dell'Aeronautica Militare in Vigna di Valle aan het meer van Bracciano. Het museum bevindt zich op een voormalige militaire basis voor watervliegtuigen en wordt beheert door het Italiaanse leger. Het museum is een van de grootste van Italië met 51 toestellen, waaronder de toestellen die deelnamen aan de Schneider Trofee.