| M53/M55 | |
|---|---|
| Type | Zelfrijdende artillerie |
| Land van herkomst | USA |
| Bouwfirma | Pacific Car and Foundry Company |
| Ontwerp | |
| Productie (ontwerp / productie / in dienst) | 1952 / - / 1956 |
| Gebruiker(s) | |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / breedte / hoogte) | 7,90 m. / 3,60 m. / 3,60 m. |
| Gewicht | 44.452 kg. |
| Motor(en) | Continental AV-1790-58 vloeistofgekoelde V-12 benzinemotor van 525 kW (704 pk) |
| Prestaties (snelheid / bereik) | 48 km/u / 257 km |
| Bewapening | 1x 203-mm M47 houwitser, 1x .50 Browning M2HB machinegeweer. |
| Doorwaaddiepte | 1,20 m. |
| Hellingshoek | |
| Verticaal obstakel | 1 m. |
| Overschrijdend vermogen | 2,30 m. |
| Bemanning | 6 |
| Gebouwd | |
| Gebruik (Landen) | België, Verenigde Staten, Turkije, Spanje, West-Duitsland, Chinese republiek |
De M53 en M55 waren gebaseerd op het sterkaangepaste chassis van de middelzware M47 tank. De voertuigen waren vrijwel gelijk, met uitzondering van hun type geschut en de bijbehorende onderdelen zoals munitieopslag. De M53 had het 155-mm M46 kanon en de M55 de 203-mm M47 houwitser. Beide waren ontworpen om de gevolgen van nucleaire oorlogsvoering te weerstaan en dus was het geschut in een volledig gesloten, gepantserde koepel geplaatst. De koepel bevond zich aan de achterzijde van de romp. In het voorste gedeelte van de romp zaten de motor en de versnellingsbak. Zowel de M53 als de M55 werd bemand door een bemanning van zes personen, die allen plaatsnamen in de koepel.
De eerste prototypes waren in 1952 gereed voor tests, maar diverse technische problemen vertraagden hun ingebruikname tot 1956. Tegen die tijd had de US Army besloten dat het de M53 (aanvankelijk T97 geheten) niet meer in gebruik zou nemen. De geproduceerde M53's gingen daarom door naar het US Marine Corps. Het was bij het marinekorps dat de M53 voor de enige maal in zijn carrière operationeel werd ingezet, tijdens de beginfase van de Vietnamoorlog. De US Army zette dus alleen het M55 model in, dat aanvankelijk bekend stond als de T108.
Het 155-mm M46 kanon vuurde het 43 kilo zware M107 brisantprojectiel af met een bereik van ruim 23 kilometer. De 203-mm M47 houwitser vuurde het circa negentig kilo wegende M106 projectiel af over een afstand van bijna zeventien kilometer. Bij beide gemotoriseerde stukken kon de koepel 60 graden naar links en rechts traverseren. Voordat het vuren begon, werd een grote spade aan de achterzijde van het voertuig neergelaten met behulp van een hulpmotor om de terugslag te helpen opvangen. Meestal was naast het dakluik van de commandant een 12,7-mm Browning M2 machinegeweer geïnstalleerd.
Beide voertuigen waren grote en zware platforms. Ze waren zó zwaar dat ze al gauw uit de gratie raakten, toen het steeds belangrijker werd om materieel snel te vervoeren naar vrijwel alle plekken op aarde. De 155-mm M53 woog 45.545 kilo en dus moest hij wel over zee vervoerd worden in plaats van door de lucht. Toen de lichtere, door de lucht transporteerbare gemotoriseerde artilleriestukken beschikbaar kwamen, verdwenen de M53 en M55 van het toneel.