| USS Lexington CV-2 | |
|---|---|
| Type | Vliegdekschip |
| Land van herkomst | USA |
| Bouwfirma | Fore River Ship and Engine Building Co., Quincy, Massachusetts |
| Ontwerp | |
| Productie (kiel / te water / in dienst) | 1921 / 1925 / 1922-1942 |
| Gebruiker(s) | US Navy |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte/breedte/diepgang) | 270,70 m. / 39,60 m. / 9,75 m. |
| Bepantsering | Pantsergordel 152 mm, Vliegdek 25 mm, Bovendek 51 mm, Benedendek 25-76 mm, Geschutstorens 38-76 mm, Koepels 152 mm. |
| Bewapening | (in 1942) Acht stuks 127-mm (5-inch) luchtafweergeschut, Dertig stuks 20-mm luchtafweergeschut en zes stuks viervoudig 27,9-mm (1,1-inch) luchtafweergeschut. |
| Vliegtuigen | (in 1942) 22 jagers, 36 duikbommenwerpers, 12 torpedobommenwerpers. |
| Voortstuwing | vier General Electric turbo-generatoren die 156.600 kW (210.000 as-pk) leverde aan vier schroefassen. |
| Waterverplaatsing | Standaard 36.000 ton, volle belading 47.000 ton. |
| Snelheid/Bereik | 34 knp / 10.000 zeemijlen |
| Bemanning | 2791 |
| Einde | Op 8 mai 1942 tot zinken gebracht tijdens de Slag in de Koraalzee (wrak gevonden in 2018). |
Volgens de definitieve versie van het verdrag van Washington mocht de US Navy twee van vier in aanbouw zijnde 33.000 ton metende slagkruisers ombouwen tot vliegdekschepen. De gekozen schepen waren de Lexington CV-2 en de USS Saratoga,die gebouwd werden bij Force River te Quincy en bij New York Shipbuilding te Camden. Dankbaar werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om allerlei ideeën uit een niet uitgevoerd ontwerp uit 1919 over te nemen. De USS Lexington(CV-2) werd te water gelaten in 1925. Het was een merkwaardig schip met een enorme opbouw aan stuurboordzijde met twee dubbele 8-inch (203-mm) geschutstorens voor en achter. De romp was gesloten tot aan het vliegdek, maar er was een opening om boten uit te zetten en op te pikken. Het schip had twee verdiepingen met hangars, twee centraal geplaatste liften om vliegtuigen tussen vliegdek en hangars te transporteren en een katapult op het voordek. De turbo-elektrische voortstuwing herinnerde nog aan de oorsprong van het schip. Vier turbogeneratoren voorzaen acht elektromotoren van stroom die paarsgewijs de vier schroefassen aandreven.
Ten tijde van de aanval op Pearl Harbour leverde de Lexington net vliegtuigen aan de Mariniers die het garnizoen van het eiland Midway vormden. Zo ontkwam het aan de ramp. Het schip werd in grote haast van nieuwe bewapening voorzien. Het werd ontdaan van de onhandelbare 8-inch kanons en van vier 5-inch (127-mm) kanons. Daarvoor in de plaats kwamen enige enkelvoudige 20-mm Oerlikon kanonnen om de verder erg beperkte luchtafweer voor de korte afstand aan te vullen. De eerste gevechtsactie van de Lexington was een mislukte poging om Wake Island te ontzetten, direct na Pearl Harbour. Eind januari 1942 gaf de carrier luchtsteun aan een aanval op de Marshall-eilanden, en was daarna betrokken bij kleinere acties in het Zuidwesten van de Stille Oceaan. Pas toen het schip in maart 1942 gezelschap kreeg van het nieuwe vliegdekschip USS Yorktown, begon de Lexington zijn tanden te laten zien.
Na een korte stop in Pearl Harbour keerde de Lexington terug naar de Koraalzee, waar Japanse vliegdekschepen met hun vliegtuigen een aanval op Port Moresby, Nieuw-Guinea uitvoerden. Op 8 mei vielen de Douglas SBD Dauntless duikbommenwerpers van de Lexington de Japanse vliegdekschepen Shokaku en Zuikaku aan, overigens zonder doel te treffen. Ongelukkigerwijs wisten de Japanners intussen bij een tegenaanval de Lexinton met twee torpedo's aan bakboordzijde te raken. Het schip moest ook twee treffers van bommen incasseren naast vele bijna-treffers. De trillingen in de romp als gevolg van de explosies hadden de tanks met kerosine voor de vliegtuigen doen scheuren. Ook nadat de branden aan boord geblust waren, bleef de dodelijke damp door het schip heensijpelen. Ongeveer een uur na de aanval deed een toevallige vonk de kerosinedamp ontvlammen. Het schip kreeg een serie verwoestende interne explosies te verduren en zo kwam het dat zes uur na de eerste inslag het bevel tot ontruiming van het schip gegeven werd. Nadat escorterende destroyers zoveel mogelijk bemanningsleden hadden gered werd het wrak getorpedeerd. Van de 2951 bemanningsleden waren er 216 omgekomen. In zijn korte oorlogscarrière had de Lexington geen schade van betekenis kunnen toebrengen aan de vijand. Dat was voornamelijk te wijten aan de onervarenheid van de piloten en aan de foute tactische uitgangspunten van de US Navy. Het verlies van een groot vliegdekschip was een zware prijs voor het winnen van de slag in de Koraalzee.