| Challenger 1 | |
|---|---|
| Type | Zware gevechtstank |
| Land van herkomst | Groot-Brittannië |
| Bouwfirma | Royal Ordnance Factory |
| Ontwerp | Military Vehicles and Engineering Establishment |
| Productie (ontwerp / productie / in dienst) | 1980 / - / 1983-2001 |
| Gebruiker(s) | |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / breedte / hoogte) | 11,55 m. / 3,51 m. / 2,95 m. |
| Gewicht | 62 ton. |
| Motor(en) | Rolls-Royce CV12 26 litre diesel van 895 kW (1200 pk) |
| Prestaties (snelheid / bereik) | 56 km/u / 450 km. |
| Bewapening | 1x Royal Ordnance L11A5 120-mm getrokken tankkanon, 1x 7.62-mm FN MAG L8A2, 1x 7.62-mm FN MAG L37A2 machinegeweren. |
| Doorwaaddiepte | 1,07 m. |
| Hellingshoek | 60% |
| Verticaal obstakel | 0,91 m. |
| Overschrijdend vermogen | 3,15 m. |
| Bemanning | 4 |
| Gebouwd | 847 |
| Gebruik (Landen) | Jordanië, Griekenland (test), Groot-Brittannië. |
In 1974 bestelde Iran 125 Mihr/Shir 1 en 1225 Mihr/Shir 2 MBT's bij de Royal Ordnance Factory in Leeds. De Mihr/Shir 1 was in wezen een late produktievariant van de Chieftain die door Itan al in gebruik werd genomen. De Mihr/Shir 2 was een nieuw ontwerp met dezelfde aandrijving, bewapening en vuurleiding als de Mihr/Shir 1, maar met een romp en koepel met Chobham bepantsering die veel meer bescherming bood tegen HEAT-granaten. Bovendien had de nieuwe tank hydrogas-vering die veel beter voldeed in terrein en gemakkelijk te onderhouden was.
De Britten wilden de Chieftain vervangen door een Brits en West-duits ontwerp, maar dat idee werd in mei 1977 geschrapt en Groot-Brittannië zette zelf een nieuw project op onder de naam MBT-80. Met de val van het Shah-regime in Iran in 1979 werd de grote Iraanse order geannuleerd voor de eerste leveringen hadden plaatsgevonden, maar de Shir 1 was tegen die tijd al wel in produktie. In 1980 maakte het Ministerie van Defensie bekend dat het MBT-80 project werd gestaakt vanwege de kosten en omdat de datum van indienstname niet kon worden gehaald. Daarop werd een order geplaatst voor 237 (later 319) Challenger tanks, die na de komst van de Challenger 2 werden aangeduid als Challenger 1. De Challenger is in wezen een Shir 2, die aan het Midden-Europese klimaat is aangepast. De eerste produktie-Challengers werden in maart 1983 aan het Britse leger overgedragen en bij vijf regimenten van het Rijnleger ingedeeld.
De produktieversie was uitgerust met het standaard 120-mm L11A5 getrokken kanon. Plannen voor vervanging daarvan door een nieuw, geavanceerd kanon dat door het Royal Armament Research and Development Establishment (RARDE) te Fort Halstead was ontwikkeld, werden geannuleerd. Dit L30A1 wapen, dat wél is gemonteerd op de Challenger 2, is van electroslag-staal met een nieuw soort gediviseerde kulas en verschroomde loop. De extreem hoge mondingssnelheid geeft de munitie een veel grotere inslagkracht dan voorheen.
In de meeste andere opzichten is de Challenger 1 sterk verwant aan de Chieftain. Het type werd in vier hoofdvarianten gebruikt. De basisversie is de Challenger Mk 1 zonder thermisch waarnemings- en geschutsvizier, de Challenger Mk 2 met zo'n vizier, de Challenger Ml 3 met een veiliger interieur en het laatste model, de Challenger Mk 4. Tot de conversies behoren de Challenger 1 Control voor de brigadecommandant, de Challenger 1 Command voor de eskadercommandant, de Challenger Training Tank met een vaste opbouw en de Challenger Armoured Repair and Recovery Vehicle.
De laatste Challenger 1 tanks werden eind 2000 door het Britse leger uit de eerste lijn teruggetrokken. Onder een moderniseringsprogramma werden zo'n 288 stuks in 'nieuwstaat' teruggebracht voor verkoop aan Jordanië, dat zijn eerste tanks in 1999 ontving. In Jordanië heet het type de Al Hussein.
Varianten[]
Naast de geleidelijke verbeteringen van de Mk.1 naar 3 werd het Challenger 1 Improvement Program (CHIP) gelanceerd om deze geüpgraded te houden totdat ze naar Jordanië werden verscheept en vervangen door de Challenger 2. Hier zijn niet inbegrepen de "tropicalized" versies die worden toegepast op de Mk.2/3 die actief was in het Midden-Oosten.
- Challenger Mk1: Eerste productieversie (maart 1983), geen TOGS. Verzonden naar West-Duitsland (vijf Rgts).
- Challenger Mk2: Uitgerust met TOGS.
- Challenger Mk3: Interieur verfijnd, enkele kinderziektes verholpen.
- Challenger Mk4: Definitieve productieversie en upgrade voor alle versies.
- Challenger Control/Command: Gespecialiseerde versies met extra lange afstand communicatieapparatuur.
- Challenger ARRV: Gepantserd reparatie- en bergingsvoertuig.
- Challenger Dozer (1990): Pearson Combat Dozer Blade (UDK1), of mijnopruimingssystemen.
- Challenger Training Tank (CTT) (1988): 17 werden speciaal aangepast voor £ 18 miljoen. Torentje vervangen door een foxed bovenbouw voor 2 instructeurs/4 studenten. Ook compatibel met onderhoudstraining, nog steeds bruikbaar als ARV- of bulldozervoertuig.
- Al Hussein: Jordaanse versie. Omvat woestijnmodificatie zoals filters, nieuwe airconditioning.
- Challenger Marksman SPAAG twin 35-mm: Prototype uitgerust met de Marconi/Marksman-toren die in 1u30 op een ongewijzigd chassis kan worden gemonteerd.