| Sierra klasse | |
|---|---|
| Type | Nucleaire aanvalsonderzeeboot. |
| Land van herkomst | Rusland |
| Bouwfirma | Nizhy Novgorod, Severodvinsk. |
| Ontwerp | |
| Productie (kiel / te water / in dienst) | 1982 / 1983 / 1986- actief |
| Gebruiker(s) | Russische marine |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte/breedte/diepgang) | 107 m / 12,3 m / 9,5 m. |
| Elektronica | Chiblis oppervlaktezoekradar, Medvyedista-945 navigatiesysteem, Molniya-M satellietcommunicatiesysteem, Tsunami, Kiparis, Anis, Sintz en Kora communicatiesystemen, MGK-80 onderwater communicatiesystemen, Paravan getrokken VLF ontvangstsysteem, Vspletk vuurleidingssysteem, MGK-503 Skat sonarsuite met actieve/passieve elementen, Akula sonarsysteem, Pelamida gesleepte sonarsysteem, MG-70 mijndetectiesonar, Bukhta geïntegreerd ESM/ECM-systeem, twee MG-74 Korund geluidssimulerende decoys van torpedoafmeting, MT-70 sonaronderscheppingsontvanger en Nikhrom-M IFF. |
| Bewapening | P-100 Oniks (SS-N-22 'Sunburn') antischipraketten, RPK-6 Vodopod (SS-N-16 'Stallion') raketverplaatste nucleaire dieptebommen, RPK-7 Veter (SS-N-16 'Stallion') raketverplaatste richttorpedo's, een Strela-2M of Strela-3 (SA-N-5 'Grail') of SA-N-8 'Gremlin) SAM-positie, VA-111 Shkval onderwaterraketten en SET-72, TEST-71M en USET-80 torpedo's afgevuurd uit de 533-mm torpedobuizen, Type 65-76 torpedo's afgevuurd uit de 650-mm buizen, of 42 mijnen in plaats van de torpedo's. 4x 650-mm en 4x 455-mm buizen in de boeg. |
| Vliegtuigen | geen |
| Voortstuwing | Een 190-MWt Ok-650 watergekoelde kernreactor die de stoomturbine aandrijft met 37.280 kW naar een zevenbladige schroef. |
| Waterverplaatsing | 7200 ton aan de oppervlakte, 10.100 onder water. |
| Snelheid/Bereik | 18 knp aan de oppervlakte, 36 knp onder water / ongelimiteerd, enkel van voedsel te voorzien |
| Bemanning | 61 (31 officieren en 30 manschappen). |
| Einde | |
De Project 945 onderzeeër, die later de NAVO-benaming Sierra (en weer later Sierra-I) kreeg, was in veel opzichten de beste Russische aanvalsonderzeeër
Project 945 werd in maart 1972 gestart en de onderzeeërs waren bedoeld als vervanger van de nucleaire onderzeebootcapaciteit van de Russische marine met nieuwe sensoren, en commando-, tegenmaatregel-, en geluidsonderdrukkingssystemen.
Toen de Project 945-klasse verscheen waren de capaciteiten in principe gelijk aan die van de vroege US Navy-onderzeeërs uit de Los Angeles klasse, hoewel waarschijnlijk hun non-akoestische detectiesysteem en geïntegreerde akoestische tegenmaatregelapparatuur beter waren. De Project 945-klasse was gebaseerd op de ervaring die was opgedaan met de Project 685 Plavnik (Westerse naam Alfa klasse) met een veel groter torpedoruim van maximaal veertig wapens. De geluidsniveaus waren gereduceerd en de opspoorbaarheid dus teruggebracht, door middel van het gebruik van 'Cluster Guard' echoloze panelen aan de buitenromp.
De onderzeeboot kon verschillende types wapens lanceren, meestal bestaande uit kruisraketten, torpedo's, anti-onderzeebootraketten en mijnen. De buizen bestaan uit vier interne units van 650 mm en vier 533 mm units (twee intern en twee extern).
Net als bij de onderzeeërs uit de 'Alfa' klasse, is de romp gemaakt van een titanium legering waardoor er zeer diep gedoken kan worden en waarmee het immuun is voor magnetische detectie.
Het basisontwerp van de 'Sierra' klasse had zes hoofdcompartimenten, bestaande uit torpedoruimte en batterij; bemanningsruimtes, officiersmess en scheepskeukens; het commandocentrum, computercomplex en dieselgeneratoren; reactoren; hoofd schakelbord, pompen en turbine en tot slot de elektro-motoren, besturingsapparatuur en -pompen. Het gebruik van een dubbele romp reduceerde de kans op schade aan de gedeeltes binnen de binnenste rompcompartimenten, en de ontsnappingsruimte voor de crew maakte het mogelijk dat de gehele bemanning op 1500 meter kon ontkomen.
Sierra-II klasse[]
De Project 945A klasse (Sierra-II klasse) was een verbeterde versie van de Project 945 klasse met een verplaatsing onder water van 10.400 ton, een verbeterde sonarcapaciteit en geluidsreductie. In het ontwerp was de romp met 5,7 meter verlengd en het had een 6 meter langere steven voor twee ontsnappingskamers. De grotere romp betekende een aanzienlijke verbetering in de accomodatie en voor de geluidsreducerende maatregelen, en bood ook plaats aan een nieuwe, op Amerikaans ontwerp gebaseerde boegsonar, waardoor de torpedobuizen verplaatst konden worden naar een locatie die verder naar achteren lag. Het torpedoruim was aangepast om plaats te bieden aan de 3M10 Granat (Ss-N-21 'Sampson') strategische kruisraket. De 'Sierra-II' klasse was ook intern aangepast en bestond nu uit zeven compartimenten.
De romp van de 'Sierra' klasse onderzeeboten werden gebouwd op de Krasnoye Soromovo fabriek in Nizhny Novgorod en werden in een drijvend dok getrokken om over binnenwateren naar Severodvinsk te worden vervoerd, alwaar de bouw verder werd voltooid. In 1976 werd echter duidelijk dat de Sovjet-Unie niet aan de eisen van massaproductie kon voldoen vanwege de extreem dure titanium rompen van de onderzeeërs uit de 'Sierra' klasse. De geproduceerde aantallen zouden niet voldoende zijn om te voldoen aan de behoefte van de marine. Dit leidde tot het besluit om over te stappen op de minder dure Akula klasse met een stalen in plaats van titanium romp.
Het is aannemelijk dat slechts één van de 'Sierra-II' rompen waarvan met de bouw is begonnen, niet is afgebouwd. Toch is er enig bewijs dat deze romp de eerste is geweest voor de verder gemodificeerde Project 945B of Mars ontwerpen, die in NAVO-termen te boek staan als de Sierra-III klasse. Uit deze romp zijn twee of drie elementen nog tijdens de bouw verschroot.
Er bestaat geen enkele duidelijkheid over het aantal en de levensduur van de 'Sierra' klasse onderzeeboten. Sommige bronnen beweren dat twee 'Sierra-I' klasse of Barakuda onderzeeboten gebouwd zijn als Tula (ex-Karp, K-239) en Krab (K-276), terwijl anderen beweren dat twee andere zijn gebouwd volgens een standaard die bij de Sovjets bekend is als Kondor. De naam Kondot was in feite waarschijnlijk toegewezen aan de boten uit de 'Sierra-II' klasse, die gebouwd werden als Pskov (ex-Zubatka) en Nizhny Novgorod (ex-Okun) en mogelijk Mars, die anders misschien de eerste unit van de Project 945B of 'Sierra-III' klasse is geweest.
De Tula werd vanaf 5 augustus 1982 gebouwd en trad op 21 september 1984 in dienst. De bouw van de Krab startte in april 1984 en deze boot trad in juni 1987 in dienst. De Pskov werd vanaf juni 1988 gebouwd en ging in 1992 te water. De bouw van de Mars begon in mei 1989 en de tewaterlating zou in juli 1992 zijn geweest, maar er wordt gedacht dat deze boot nooit is afgebouwd. De Nizhny Novgorod werd vanaf mei 1990 gebouwd en trad op 12 augustus 1993 in dienst.
De 'Sierra' klasse van onderzeeërs werd ingezet bij de Noordelijke Vloot. Op 11 februari 1992 botste de Tula met de Amerikaanse onderzeeërs USS Baton Rouge net voor het eiland Kildin bij de kust van Kola. Na de aanvaring keerde de onderzeeërs terug naar de basis, maar werd later verscheept naar de Zvezdochka scheepswerf in Severodvinsk voor onderhoud, herstel en om gemoderniseerd te worden. Geloofd wordt dat deze werkzaamheden niet zijn uitgevoerd. Het kan zijn dat de boot nog wel bestaat, maar hij is niet eens geregistreerd als zijnde in reserve.
De Krab werden in 1997 uit dienst genomen, na slechts zeven dienstjaren, omdat er geen geld was voor herstelwerkzaamheden. Wel is deze boot geclassificeerd als reserve. Beide onderzeeboten uit de 'Sierra-I' klasse zijn in 1997 uit dienst genomen, vooral vanwege hun hoge verbruiks- en onderhoudskosten. Maar er zijn ook bronnen die suggereren dat de boten nog wel in gebruik zijn.