| Schwimmwagen | |
|---|---|
| Type | Amfibisch voertuig voor algemeen gebruik. |
| Land van herkomst | Duitsland |
| Bouwfirma | Volkswagen |
| Ontwerp | Erwin Komenda |
| Productie (ontwerp / productie / in dienst) | 1934 / 1942-1944 / - |
| Gebruiker(s) | |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / breedte / hoogte) | 3,82 m. / 1,48 m. / 1,61 m. |
| Gewicht | 910 kg. |
| Motor(en) | 1x VW 1,33 liter 4 cilinder 4 takt benzinemotor van 18,6 kW |
| Prestaties (snelheid / bereik) | 80 km/u, Max. in het water: 11 km/u / 400 - 450 km. |
| Bewapening | geen |
| Doorwaaddiepte | |
| Hellingshoek | |
| Verticaal obstakel | |
| Overschrijdend vermogen | |
| Bemanning | 1 + 3 |
| Gebouwd | 14.265 |
| Gebruik (Landen) | Duitsland |
De term Schwimmwagen voor de amfibische versie van de militaire Volkswagen was strikt genomen incorrect. Het zou erop duiden dat het voertuig zich met name door het water verplaatste. De echte naam was Schwimmfähiger Gelandeng Typ 166. Desalniettemin sprak iedereen over de 'Schwimmwagen'. Het voertuig werd in 1940 ontworpen voor luchtmobiele troepen en moest goede terreineigenschappen combineren met een amfibische capaciteit. Het voertuig was ontworpen om zoveel mogelijk gebruik te maken van de onderdelen van de Volkswagen Kübelwagen, de militaire versie van de Volkswagen. Uiteindelijk zijn er 14.625 Schwimmwagens geproduceerd, waarvan het merendeel ingezet werd aan het Oostfront.
De Schwimmwagen werd gebruikt als aanvulling op de verschillende types motorfietsen en zijspancombinaties die door verkennings- en andere eenheden werden gebruikt. Het was een klein, stevig voertuig met een nogal bolle carrosserie voor het drijfvermogen. Aan de achterzijde zat een schroef voor de voortstuwing in het water. Er pasten vier man in het autotje, maar dat was dan wel behoorlijk krap.
Het Duitse leger had in de beginjaren van de Tweede Wereldoorlog grote behoefte aan de Schwimmwagen, want het was een nuttige, zij het kleine, machine. De productielijn bevond zich in de Volkswagenfabriek in Wolfsburg. De productie werd vaak onderbroken door bombardementen van de geallieerden. In 1944 werd de productie stopgezet, vooral vanwege een tekort aan grondstoffen.
Naast hun verkenningstaak werd de Schwimmwagen vaak door commandanten gebruikt omdat zij het voertuig erg handig vonden om de verspreide eenheden te bezoeken - zeker gezien de grote afstanden aan het Oostfront. Het voertuig werd aangedreven door een 1,33 liter benzinemotor die net iets krachtiger was dan die van de Kübelwagen en die de Schwimmwagen van betere allround prestaties voorzag. Om ervoor te zorgen dat zo min mogelijk van het cross country vermogen verloren ging, waren er speciale terreinbanden aangebracht.
De schroef die het voertuig in het water voortstuwde, zat aan een beweegbare arm aan de achterzijde. Voordat het voertuig het water inging, moest deze arm naar beneden worden gebracht door de schroef met de aandrijfketting aan te sluiten. Als eenmaal voor de schroefvoortstuwing gekozen was, werd de rest van de aandrijving geïsoleerd. Het sturen in het water geschiedde via de voorwielen.
Ondanks het feit dat de Schwimmwagen goed bruikbaar was in het water, was hij in de woestijn van Noord-Afrika helemaal op zijn plaats. Rommel vroeg meer Schwimmwagens, maar de meeste gingen naar het Oostfront. Hier zou hij beter tot zijn recht komen vanwege zijn watergekoelde motoren en de talrijke waterobstakels. Veel van de modellen aan het Oostfront hadden een speciale tank voor brandstof met een hogere vluchtigheid, waardoor het voertuig beter kon starten onder winterse omstandigheden.