| Dassault Mirage IV | |
|---|---|
|
Type |
Supersonische bommenwerper |
|
Land van herkomst |
Frankrijk |
| Bouwfirma | Dassault Aviation |
| Ontwerp | |
| Productie (eerste vlucht / In gebruik / in dienst) | 1959 / 1961 / 1964-1999 |
| Gebruiker(s) | Armée de l'air |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / spanwijdte / hoogte / vleugeloppervlak) | 23,5 m / 11,85 m / 5,65 m / 78 m² |
| Gewicht (leeg / max. startgewicht) | 14.500 kg / 33.475 kg |
| Motor(en) | 2x SNECMA Atar 9K-50 turbojets van 70,61 kN met naverbranding |
| Prestaties (snelheid / plafond / bereik) | kruissnelheid: 1913 km/u - Max. snelheid: 2338 km/u / 20.000 m / 1240 km - met externe tanks 4000 km |
| Bewapening | 1x AN11/22 kernwapen / 4x AS.37 Martel-raket / 2x ASMP-kernraket |
| Bemanning | 2 |
| Gebouwd | 62 |
| Gebruik (Landen) | Frankrijk |
In 1954 besloot de Franse regering een Force de Frappe (aanvalsmacht) op te richten als hoofdelement van het nucleaire afschrikkingsvermogen. Hiervoor was een bemande bommenwerper nodig die het AN-11 wapen, een in Frankrijk ontwikkelde vrijeval kernbom, kon afwerpen.
Dassault was in die jaren bezig met het ontwerp van de Dassault Mirage III onderscheppingsjager met een SNECMA Atar 101G-1 turbojetmotor en een SEPR raketbooster en de Mirage IV, een zware jager met twee Atar 9 turbojets. Uiteindelijk werden alle voorgestelde varianten van de Mirage IV jager gelaten voor wat ze waren. Toch was niet alles verspilde moeite geweest voor Dassault. De Mirage IVC zou de basis gaan vormen voor een middelzware strategische bommenwerper voor de Franse luchtmacht. Na een jaar werk waarin gepoogd werd de Mirage IVC tot een dergelijk oorlogstoestel om te bouwen, kwam Dassault tot de terechte conclusie dat een grotere afmeting en gewicht noodzakelijk waren voor de door de Franse luchtmacht gestelde eisen aan oorlogslading, snelheid en bereik.
Mirage bommenwerper[]
Dit grotere type zou worden voortgestuwd door 2 Pratt & Whitney J75-B turbojets, maar de Franse luchtmacht besloot vervolgens dat bijtanken in de lucht belangrijk was voor een groot bereik. Dit leidde tot de aanschaf van twaalf Boeing C-135F tankvliegtuigen ter ondersteuning van de bommenwerperparen, waarvan er één de atoombom meevoerde en de andere extra brandstof.
De bommenwerper die uiteindelijk voor deze rol ontwikkeld werd, was de Mirage IV A (attaque). De grote deltabommenwerper maakte op 17 juni 1959 zijn eerste vlucht. De navigator/systeemoperator zat in een kleine cabine met nauwelijks ramen achter de cockpit van de piloot. Het type had twee Atar 9 turbojets met naverbranders in de achterromp. Het onderstel was versterkt zodat de Mirage IVA overal ter wereld ingezet kon worden, bijvoorbeeld vanaf onverharde startbanen met behulp van losse startraketten (RATO). Onverharde banen werden dan harder gemaakt met een chemische stof.
Het prototype werd gevolgd door drie iets grotere prototypes. Het eerste hiervan vloog in oktober 1961 met twee 62,76 kN Atar 9C turbojets met naverbranders. Het derde vloog in januari 1963 met Atar 9K-50 turbojets, een tankbuis op de neus, operationele avionica en de mogelijkheid voor bewapening. De eerste van 62 Mirage IVA bommenwerpers werd in 1964 in dienst genomen, met een Thompson-CSF DRAA 8A surveillanceradar, Marconi Doppler navigatie, Dassault missiecomputer en de mogelijkheid voor het meevoeren van één AN-11 atoombom. In 1967 kwam de AN-22 atoombom beschikbaar die de AN-11 verving. Deze had o.a. een remparachute zodat deze van lagere hoogtes kon worden afgeworpen. Een alternatieve lading kon bestaan uit zestien conventionele 450-kg bommen of 4 AS37 (Martel lucht-grond raketten).
Midden en eind jaren tachtig, toen geleide lucht-grondwapens steeds meer in zwang kwamen, werden 19 Mirage IVA bommenwerpers omgebouwd voor het meevoeren van de ASMP-middellangeafstandsraket (Air-Sol Moyenne Portée). De ASMP was een raket met nucleaire lading en verving de AN-22. Deze aangepaste toestellen werden hierna aangeduid als Mirage IV P (pénétration). Dit type was geoptimaliseerd voor het binnendringen van het vijandelijk luchtruim op geringe hoogte met behulp van de nieuwe Thompson-CSF Arcana radar, verbeterde navigatie-, elektronische waarschuwings- en aanvalsapparatuur, zoals de Thompson-CSF Serval RWR (Radar Warning Reciever) en het Sagem Uliss gyrogestabiliseerde navigatiesysteem, en de chaff/flaredispensers aan ophangpunten onder de vleugeltips.
Strategische verkenning[]
Zo'n twaalf Mirage IV P's werden aangepast voor de strategische verkenningsrol en kregen de nieuwe aanduiding Mirage IV R (réconnaissance). Deze toestellen werden uitgerust met speciale navigatiemiddelen, een verbeterd elektronisch waarschuwingssystem en specifieke sensorsystemen. Tot deze laatste behoorde de CT52 pod, die in de ruimte onder de romp past waar voorheen de AN22 verborgen lag, en die verticale, schuin- en voorwaarts gerichte camera's heeft (doorgaans drie Omega 35 camera's voor de lage hoogte en drie Omega 36 camera's voor de grote hoogte) of een SAT Super Cyclope infrarood lijnscanner in plaats van de Omega 36 camera's. Eind 2002 waren er nog vier of vijf van deze verkenningstoestellen in gebruik.
Varianten[]
- Mirage IV: Basismodel gebaseerd op de Dassault Mirage III.
- Mirage IV A: Productiemodel voor grote hoogte.
- Mirage IV R: Een IV A aangepast voor strategische verkenning.
- Mirage IV P: Een IV A aangepast voor het opereren op lage hoogte.