| Iwo Jima klasse | |
|---|---|
| Type | Amfibisch helikopteraanvalsschip |
| Land van herkomst | USA |
| Bouwfirma | Puget Sound Naval Shipyard, Philadelphia Naval Shipyard, Ingalls Shipbuilding |
| Ontwerp | |
| Productie (kiel / te water / in dienst) | 1959-1968 / 1960-1969 / 1961-2002 |
| Gebruiker(s) | US Navy |
| Specificatie: USS Iwo Jima (LPH-2) | |
|
| |
| Afmetingen (lengte/breedte/diepgang) | 183,7 m. / 25,6 m. / 7,9 m. |
| Bepantsering | |
| Bewapening | 2x dubbele 76-mm Mk 33 AA-kanons, 2x Mk 25 Sea Sparrows BPDMS lanceerders met 8 buizen, 2x 20-mm Mk 16 Phalanx CIWS |
| Elektronica | 1x SPS-10 oppervlaktezoekradar, 1x SPS-40 luchtzoekradar, 1x SPN-10 of SPN-43 radarhulpsysteem voor het landen van helikopters, 1x Mk 36 Super RBOC lanceersysteem met bijbehorende ESM-uitrusting en 1x URN-20 TACAN. |
| Vliegtuigen | 25 helikopters van het type Boeing Vertol CH-46 Sea Knight |
| Voortstuwing | 2x 600 psi boilers, stoomturbine van 22.000 as-pk (16.405 kW) naar een schroefas |
| Waterverplaatsing | 11.000 ton leeg, 18.300 ton volbeladen |
| Snelheid/Bereik | 23 knopen / 6000 zeemijlen aan 18 knp |
| Bemanning | scheepsbemanning: 652/ troepen: 2000 |
| Einde | |
Al sinds 1955, toen het voormalige escortevliegdekschip Thetis Bay werd geconverteerd tot helikopteraanvalsschip, heeft de Amerikaanse marine mogelijkheden om mariniers door middel van helikopters aan land te zetten. De schepen uit de Iwo Jima klasse werden gebouwd naar een verbeterd ontwerp van een escortevliegdekschip uit de Tweede Wereldoorlog, met accommodatie voor en achter de in het midden gesitueerde hangar voor een US Marines infanteriebataljon landingsteam. Deze schepen waren de allereerste bij welke marine ter wereld ook die specifiek bedoeld waren voor helikopteroperaties. Daarom hadden de schepen ook geen katapult of vanghaak. Het vliegdek was geschikt voor maximaal zeven Boeing Vertol CH-46 Sea Knight helikopters of vier Sikorsky CH-53 Sea Stallion. Het hangardek bood plaats aan achttien CH-46's of elf CH-53's. Doorgaans bestond een luchtgroep uit 24 CH-46's, CH-53's, Textron AH-1 Cobra (vroeger Bell) en Bell UH-1 Iroquois. De Iwo Jima LPH-2, Okinawa LPH-3, New Orleans LPH-11 en Inchon LPH-12 hadden twee opklapbare dekliften met een capaciteit van 22.750 kg. Bij de Guadalcanal LPH-7, Guam LPH-9 en Tripoli LPH-10 was deze capaciteit gereduceerd tot 20.000 kg. Doordat de schepen geen landingsvaartuigen hadden (met uitzondering van de LPH-12 die twee LCVP's in davits had), waren ze beperkt in de afmetingen voor de uitrusting van de Mariniers aan boord die ze meevoerden. In de twee kleine liften konden vrachtpallets uit het luchtruim naar het vliegdek gebracht worden. Ook was er een kleine parkeerplaats voor lichte voertuigen en getrokken artilleriestukken.
Van 1972 tot 1974 fungeerde de LPH-9 als interim zeecontroleschip met McDonnell Douglas AV-8B Harrier II en Sikorsky SH-3 Sea King AW-helikopters. Toen dit schip weer teruggebracht werd tot LPH behield het zijn Lucht Oppervlakte Classificatie- en Analyse Centrum (ASCAC) dat voor de experimentele rol geïnstalleerd was. Diverse andere LPH's fungeerden ook als mijnenruimers, met RH-53 helikoptermijnenruimeenheden van de US Navy aan boord. Deze vaartuigen maakten in 1973 de havens in Noord-Vietnam vrij van mijnen en in 1974 het Suezkanaal. Alle helikopteroperaties werden geleid door een gespecialiseerd commando- en regelcentrum op de vliegdekbrug. Alle schepen behalve de LPH-10 hadden dezelfde satellietcommunicatiesystemen als de LCC's en dezelfde medische ruimte met driehonderd bedden als de LHA's. Vier schepen deden dienst bij de Atlantische vloot en drie bij de Pacific vloot. De LPH-12 werd later omgebouwd voor de mijnenoorlogvoeringsrol als MCS-12. De vijf overige schepen in de klasse werden tussen 1993 en 1997 uit de vaart genomen.
De Iwo Jima, nam in april 1970 de Command Module van de Apollo 13 aan boord, en werd verschroot in 1996. De Guam, Okinawa, Inchon, Guadalcanal en New Orleans, werden respectievelijk tot zinken gebracht als doelschip in 2001, 2002, 2004, 2005 en 2010. De Tripoli werd geconverteerd naar een testbank voor raketten en in 2015 toegevoegd aan de Beaumont Reserve Fleet.